Linkedin
Facebook
Email
moreIn de rubriek 'Blik van buiten' staat telkens iemand, van buiten de RSM-organisatie, in de spotlights met een bijzonder verhaal. Deze keer het woord aan Marieke Roosjen-Driessen, IC-verpleegkundige en voorzitter Verpleegkundig Stafbestuur Laurentius Ziekenhuis Roermond. Zij staat vol in de frontlinie tijdens de Covid-19 pandemie. Hoe kijkt ze er tot nu toe op terug? En welke lessen kunnen wij, als buitenstaanders, uit de coronacrisis trekken?
"Als IC-verpleegkundige heb ik in tien jaar het nodige meegemaakt, maar ik hoop dat ik nooit meer zo vol in de frontlinie hoef te staan als tijdens de eerste uitbraak van Covid-19. In het begin heb ik elf dagen non-stop gewerkt en daarna maandenlang 12 uurs-diensten gedraaid. Ik werkte ’s nachts, zodat ik overdag mijn jonge kinderen kon zien."
"In het ziekenhuis werden we op de IC in het begin vaak geconfronteerd met patiënten die gescheiden van hun familie overleden. Dat was heftig. Al gaven de iPads die de Vrienden van Laurentius - waar RSM ook onderdeel van is - ons hebben geschonken, lucht. Al was de patiënt in slaap, we konden het thuisfront via FaceTime informeren. Zo konden zij toch een glimp opvangen van hun dierbaren.
Oud-medewerkers meldden zich spontaan als vrijwilliger. Iemand die tijdelijk overkwam vanuit een huisartsenpraktijk, is nu een collega. We werven nog steeds, want we willen structureel opschalen naar negen beademde IC-bedden. In de personeelsplanning houden we rekening met een nieuwe uitbraak. Het streven is dat reguliere zorg niet weer stil komt te liggen. In het voorjaar draaiden we op adrenaline door, we wisten niet wat we konden verwachten. Lukt dat in de toekomst ook? En waar halen we dan zo snel de poppetjes vandaan?
Heel veel collega’s hebben ons geholpen. Je wilt eigenlijk alleen werken met mensen met IC-ervaring, maar dat was echt niet mogelijk. Dat was lastig: een IC-verpleegkundige gaat voor een 9 of een 10. Maar onze medisch manager legde ons al snel op: daar moeten we van afstappen en we doen niet alles zelf.
De ‘Taskforce IC’ (artsen, management en IC-vertegenwoordiging) zorgde ervoor dat er één communicatielijn was binnen de afdeling. Dit team nam de beslissingen en niemand stelde die ter discussie. Die kordaatheid gaf structuur, houvast en rust. Zo heb ik vanaf het voeteneind van het bed twee collega’s van andere afdelingen geïnstrueerd hoe ze een patiënt konden draaien. Ik gaf mijn werk uit handen, maar hield de verantwoording. Dat zou ik normaal nooit doen. Ik heb geleerd dat je mensen die niet specifiek zijn opgeleid, zinvol in kunt zetten.
Door corona is er over en weer meer begrip voor elkaars werk gekomen. Er waren geen eilanden meer. Ik hoop dat die manier van samenwerking blijft bestaan. Je weet immers nooit wanneer je elkaar nodig hebt. Dat is ook wat ik mensen buiten het ziekenhuis aanraad: gun collega’s van een andere afdeling een kijkje in je keuken, ook buiten crisistijd. Maak gebruik van elkaars expertise en vier samen successen. Hoe klein ook. Je wilt niet weten hoe blij we waren toen we ijsjes met elkaar aten, omdat we voor het eerst in maanden coronavrij waren."
Gwen van Loon
Frans Strous
Dit artikel verscheen in het RSMagazine (najaar 2020), een magazine dat twee keer per jaar in heel Nederland wordt verspreid onder cliënten, relaties en andere geïnteresseerden. Ontvangt u het magazine nog niet, maar wel geïnteresseerd? Neem dan contact op met Angelique Timmer-Weisscher via [email protected]. Dan krijgt u voortaan ook kosteloos het magazine toegezonden!